Dichter bij mezelf – deel 3

Breekpunt
Stefs agressie en controledrang namen nog hevigere vormen aan. ‘Hij zette mijn WhatsApp en Facebook op zijn computer, volgde mijn telefoon, plaatste een ‘tracker’ in mijn auto en handtas en nam mijn complete boekhouding over. Wanneer hij vond dat ik te lang bij een klant zat, liet hij mijn iPhone heel luid afgaan.

Het slaan werd heftiger en duurde vaak langer. Wanneer ik van een klant een bedankje kreeg in de vorm van een taart, dan was dat al reden voor klappen. Dat hij meer dronk, hielp natuurlijk niet. Hij kon soms zomaar een uur met me bezig zijn. Hij sloeg me, schreeuwde, duwde me naakt naar buiten en legde mijn telefoon in de kluis of maakte hem kapot.

Mijn breekpunt kwam op een zondagmiddag. Ik was inmiddels 52 jaar. Mijn zoon was het huis uit. Mijn dochter was met haar vriendinnen op vakantie. Ik ging op verjaardag bij de zoon van een vriendin. Bij thuiskomst ging Stef ‘los’ door een foto die een klant per ongeluk naar mij appte. Hij scheurde de kleren van mijn lijf, sloeg me waar hij me maar raken kon en probeerde me te wurgen. Tweeënhalf uur lang. Ik ging drie keer ‘knock-out’ en liep diverse breuken, kneuzingen en gescheurde trommelvliezen op. Het enige wat door me heenging, was: ‘Ik ga dood. En morgen komt mijn dochter thuis. Hoe moet dat nu?’

Niet serieus genomen
Tijdens zijn woede-uitbarsting belt Stef zelf de politie. ‘Het enige dat ik mij herinner is dat hij opgehaald werd door een paar agenten. Of er iemand voor mij zorgde? Ik liet dat niet toe. De pijn en schaamte waren te groot. De volgende morgen kwam er een wijkagent langs. Na een paar vragen waren zijn letterlijke woorden: ‘Ach, het komt vast goed tussen jullie.’ Ik wist op dat moment heel zeker dat dat niet zo was. Het was klaar.

Eindelijk vertelde ik aan iedereen wat er al die jaren speelde. De reacties? Sommige heel begripvol. Anderen werden boos, omdat ik het geweld jarenlang had verborgen. Natuurlijk kreeg ik ook verwijten als: ‘Je bent te lang gebleven.’ Misschien. Maar verdien ik het dan om zo afgetuigd te worden?

De politie neemt Joan in eerste instantie niet serieus. ‘Bij een aangifte werd ik naar huis gestuurd. Ik moest de scheiding maar afwachten. Mijn ex stalkte en terroriseerde me ondertussen aan alle kanten. Pas na mijn verhuizing werd er een goede risicoanalyse van hem gemaakt.’

Regie terug
Inmiddels draagt Joan een ‘aware’-kastje. ‘Als ik op de knop druk, wordt de politie direct gealarmeerd. Het duurt ongeveer vijf minuten voordat ze bij me zijn. Dan ben ik natuurlijk al lang dood, hè. Ik ben ‘smeris’ genoeg geweest om dat te beseffen. Zijn dreiging houdt me overigens niet meer tegen om te leven. Ik heb genoeg goede jaren aan hem verspild. Mijn missie is nu: gelukkig zijn. Oké, ik heb PTTS. En tijdens een goede nacht heb ik maar één nachtmerrie. Ook kijk ik nog altijd over mijn schouder. Toch voel ik me beter dan ooit. Ik heb mijn eigen plek, beslis zelf over mijn tijd en kan weer hardop lachen. Als ik te luidruchtig ben, vinden anderen me hooguit irritant. Ik krijg er geen klappen voor.

Als hoogopgeleide, zelfstandige vrouw ben ik een atypisch slachtoffer. Dat was én is voor veel hulpverleners lastig. Ik wil best meewerken aan een therapie, maar dan moet het me wel iets opleveren. Gelukkig denkt mijn casemanager bij Perspektief met mij mee buiten de gebaande paden. Mijn ervaring wil ik inzetten om hulpverleners uit te leggen wat slachtoffers van huiselijk geweld doormaken en nodig hebben. Daarmee hoop ik de beeldvorming rondom slachtoffers te veranderen. Op die manier herpak ik de regie over mijn leven. Dichter bij mezelf kan ik niet komen.’