Julia
Ik ben Julia, achtentwintig jaar. Ik ben geboren in Rusland en deels opgeroeid in Griekenland. Al liggen daar mijn roots, in Nederland voel ik me thuis. Ik voel me vrij hier. Al vroeg was ik op mezelf aangewezen. Want ik was vijftien jaar toen mijn vader me vanuit Rusland, naar Griekenland bracht en me daar achterliet bij mijn oma.
Thema
Wonen & Zorg
Leeftijd
45
Duur traject
12 maanden
Onderwerp
Onderwerpregel
Weg van mijn familie en alles wat ik kende. Waarom weet ik nog steeds niet. Daar heb ik keuzes gemaakt die alleen een vijftienjarig meisje maakt. En ben ik op jonge leeftijd getrouwd met een Griekse man. Met hem ben ik zes jaar getrouwd geweest. Als ik daar nu op terug kijk, lijkt het soms wel alsof het niet over mij gaat.
Vanuit Griekenland ben ik in Nederland terecht gekomen en heb ik hier iemand leren kennen. Vijf jaar waren we bij elkaar. Toen ik gewild zwanger werd, ging het mis. Ik had een heel romantisch beeld van zwanger worden en mijn relatie.
Ik droomde dat we hand in hand gingen wandelen in het park. En dat hij een goede vader zou worden. Maar het werd een heel ander verhaal dat heeft geleid tot bedreigingen en huiselijk geweld. Zo ben ik terecht gekomen bij de vrouwenopvang.
Ieder meisje heeft dromen
Ik was opgevangen door vrienden. Ik sprak toen bijna geen Nederlands, een heel klein beetje maar. Ik weet nog goed dat het meisje aan de telefoon direct aan me vroeg: ‘heb je beltegoed? Of moet ik je gelijk terugbellen?’ Ja bel maar terug als dat kan, zei ik.
Een vriend zei tegen mij: bel en vertel je verhaal, misschien kunnen ze je helpen.
Ze regelde een tolk en we hebben twee en een half uur aan de lijn gezeten. En ze luisterden echt naar me. Na een aantal gesprekken zei mijn begeleider: pak je spullen, hier is het adres en kom hier naartoe. Ik voelde zo’n opluchting toen. Ik had een plek, ik kon ergens naartoe.
Dit is mijn thuis, dit is mijn familie. Als ik wegga, ga ik ze missen.
Toen ik hier aankwam was ik het helemaal kwijt, ik was in shock. Ik kon alleen maar huilen. Ik was gewend dat er voor mij financieel werd gezorgd.
En nu was ik vijf maanden zwanger en stond ik er alleen voor. Het kindje in mijn buik was ziek en ik moest twee keer per week naar het ziekenhuis. Het was een zware zwangerschap. Ik vroeg me de hele tijd af, wat ik had gedaan dat ik dit moest meemaken.
Ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen, maar ik voelde me laag. Ik moest een lening aanvragen en leven van vijftig euro per week. Dat was even omschakelen voor mij. Het duurde even, maar inmiddels voel ik me helemaal thuis. En mijn dochter ook, ze is een Terp kindje! Als ze groter is ga ik haar alles vertellen en laten zien waar ze geboren is.
Voor iedereen is het soms moeilijk in de opvang, zowel voor de bewoners als de begeleiders. Alle vrouwen die hier wonen hebben problemen. Er is altijd wel wat. Het is daarom belangrijk, voor alle partijen, dat we elkaar begrijpen. Soms zeg ik ook gewoon dat ik alleen wil zijn even niemand om me heen wil, dat heb ik af en toe gewoon nodig.
De vrouwenopvang is geen vakantiehuis en wij zijn zeker geen ‘angels’.
Gelukkig heb ik ook goede vriendinnen hier, daar praat ik veel mee. En toch lukt het me niet om echt alles te vertellen dat blijft lastig voor mij. Veel vriendinnen zijn ook al weer weg. Dat is soms jammer, maar er komen ook weer nieuwe mensen bij. Leuke mensen, rare mensen, ach ik ben soms ook een beetje raar.
Ik heb geen vangnet en ik ben gewend om alleen te zijn. Met mijn familie heb ik geen contact. Ik ben daar niet verdrietig om, iedereen mag van mij zijn eigen leven leiden. Ik heb geen man meer, geen huis, maar dat is niet belangrijk, alles komt wel.
Mijn kind gaat niet hetzelfde leven krijgen als ik,
daar ga ik voor zorgen.
Ik geloof dat je altijd moet blijven wie je bent en dat je je gevoel moet volgen. Dat wil ik ook aan mijn dochter Jasmina leren. Ik zal er altijd voor haar zijn. Zij moet genieten van het leven en positief blijven. En dat begint bij mij, ik moet goed voor mijzelf zorgen!
Als ik over een tijd mijn eigen plek heb, zie ik mezelf zitten in mijn vensterbank, lekker naar buiten staren. Mijn dochtertje ligt lekker te slapen en we zijn allebei veilig. We leven, en dat is het belangrijkst voor mij. Ik heb mijn verblijfspapieren en mag hier in Nederland blijven. We hebben een huis met lichte kleuren en een make-up kamer met veel spiegels. Ik heb mijn opleiding op het gebied van professionele Make-up afgerond. En start met mijn kappersopleiding. Ook heb ik mijn rijbewijs gehaald.
Vriendinnen komen over de vloer en ik maak iedereen mooier dan ze al zijn. En dat begint met de binnenkant, dat is het belangrijkst. Ik wil mensen blij maken, vandaaruit wil ik werken. Ik wil me gelukkig voelen en andere mensen gelukkig maken. Geen negatieve mensen meer in mijn leven. Dat lukt misschien niet altijd, maar ik probeer het wel.
Ik wil mensen mooi maken!
Wij helpen je verder
We zetten onze specialistische kennis graag in om jouw problemen op te lossen en patronen te doorbreken.