Stefan
Van schreeuwen en schelden tot het vernielen van spullen en fysiek geweld. Stefan (28) had vijf jaar lang te maken met huiselijk geweld. De geboorte van zijn dochter en een burn-out deden hem beseffen dat hij zo niet verder kon. Perspektief bood hem een veilige plek en hielp hem zijn leven een nieuwe richting te geven.
Thema
Huiselijk Geweld
Leeftijd
28
Duur traject
Onderwerp
Hulp accepteren
‘Ik ontmoette mijn vriendin tijdens mijn hbo-opleiding Facility Management in Deventer’, vertelt Stefan. ‘Ik was jong en zoekende. Zij had overal een sterke mening over en nam graag het voortouw. Eén van de dingen die ik zo aantrekkelijk aan haar vond.’
Geen beginnen aan
‘Na een jaar woonden we samen. In mijn appartement. Zij leverde behoorlijk in op ruimte en spullen. Daar was ze van meet af aan niet blij mee. Het zou wel bijtrekken, dacht ik, maar de situatie verbeterde niet. Ze was snel boos en agressief. In het begin moesten vooral spullen het ontgelden. Een bord. Een kopje. Ik heb haar zelfs eens een inductiekookplaat aan gort zien slaan. Wat haar zo boos maakte? Dat dingen niet liepen zoals zij dat wilde.
Steeds vaker moest ook ik het ontgelden. Schreeuwend en tierend stond ze dan voor me. Om haar wat ruimte te geven, studeerde ik vaak in de bibliotheek of bij mijn ouders. Ik probeerde naar haar te luisteren en te werken aan een oplossing. Maar er was geen beginnen aan.’
Van schaamte tot burn-out
Na twee jaar samenwonen, gebruikte ze voor het eerst fysiek geweld. Schoppen, slaan, krabben, bijten. Ik werd een soort boksbal voor haar.
Natuurlijk hadden we ook leuke momenten. We trouwden en kregen een dochter. Even leek het daardoor beter te gaan. Maar na haar zwangerschapsverlof ging het wederom mis. Ze belde me geregeld schreeuwend en tierend tijdens mijn werk. Er was iets aan de hand in huis, waardoor ze niet goed voor onze dochter kon zorgen. Ik moest direct komen. Dit ging mijn werkgever opvallen. Ik vertelde dat het even niet lekker liep thuis, maar durfde uit schaamte niet te zeggen wat er werkelijk speelde. Uiteindelijk belandde ik met een burn-out bij een psycholoog. Deze dame had al snel door dat er veel meer aan de hand was. Na een aantal sessies liep ik het tegenoverliggende politiebureau binnen om uit te vogelen wat ik kon behalve een aangifte. De agenten wezen mij op Perspektief.’
Zeer zorgelijk
‘Na een intakegesprek was er direct een plek voor mij op een beschermde woonlocatie. Daar werd ik geweldig geholpen. Bijvoorbeeld met mijn inschrijving bij de gemeente, het vormgeven van een omgangsregeling voor mijn dochter en het inschakelen van een advocaat. Aan alles werd gedacht. Ook kon ik mijn verhaal kwijt. Om mijn ervaringen een plek te geven, volgde ik een half jaar traumabehandeling.
Mijn omgeving reageerde zeer meelevend, maar ook geschokt. Hoe kon dit gebeuren? Uiteindelijk heb ik een half jaar in de opvanglocatie gewoond. Vandaaruit vond ik met urgentie een fijne woning. Het gaat nu goed met me. Ik geniet van het contact met mijn dochter en heb een uitdagende, nieuwe baan. Terugkijkend voel ik me belazerd. Ik dacht werkelijk dat ik onze situatie kon keren. Volharding is mooi, maar het kan zich ook tegen je keren. Ik heb geleerd dat het heel belangrijk is om je eigen situatie serieus te nemen. Je mag hulp accepteren.’
Mannenmishandeling
‘Mannenmishandeling wordt door mannen zelf niet altijd (h)erkend als probleem. Dit hangt vaak samen met maatschappelijke denkbeelden en schaamte. Er heerst een enorm taboe op het onderwerp. Mannen beschouwen zichzelf niet als slachtoffer. Wat hierin helpt, is voorlichting en bewustwording. Bijvoorbeeld bij huisartsen, scholen, politie en bedrijven. Denk aan een subtiele poster in een wachtruimte.
De eerste stap – richting de hulpverlening – is vaak de lastigste. Mannen hebben er veelal baat bij zelf zo veel mogelijk de regie te behouden. Dit laat hen in hun waarde. Voorlichtingen en trainingen ter bevordering van weerbaarheid, communicatie en gezondheid sluiten goed bij hen aan. Daarna komt er dikwijls ruimte voor psychosociale hulpverlening.’
Illya – Team Mannenopvang
Dit zeg ik vaak tegen cliënten: ‘Hulpverlening kun je zien als krukken. Ze bieden ondersteuning gedurende je herstel. Krukken lopen niet voor je en nemen geen taken over. Je moet ze zelf gebruiken. Met andere woorden: de hulpverlening draait niet om het overnemen van taken, maar biedt ondersteuning in jouw persoonlijk proces.’
Meer weten of een hulpvraag? Ga naar www.mannenmishandeling.nl
Wij helpen je verder
We zetten onze specialistische kennis graag in om jouw problemen op te lossen en patronen te doorbreken.